Een nieuwe studie naar de effecten van matig drinken op de cardiovasculaire gezondheid heeft uitgewezen dat alcohol werkt als een bloedverdunner, wat zowel een voordeel als een nadeel kan zijn.
Alcoholgebruik verstoort de activering van bloedplaatjes in het bloed, waardoor ze niet samenklonteren en bloedstolsels veroorzaken, aldus de auteurs van het rapport, gepubliceerd in het oktobernummer van Alcoholisme: klinisch en experimenteel onderzoek Toch vertraagt deze interferentie ook de snelheid waarmee bloed stolt om gunstige redenen, zoals als reactie op verwondingen, wat leidt tot een groter risico op bloedingen, vooral tijdens operaties.
'Onze bevindingen dragen bij aan een grote hoeveelheid bewijs dat aantoont dat matig drinken effecten heeft op de bloedstolling, wat zowel goede als slechte effecten kan hebben', zei hoofdauteur Dr. Kenneth Mukamal van het Beth Israel Deaconess Medical Center in Boston. 'Maar [we] identificeren nu een nieuwe weg waarlangs dit effect kan optreden.'
Van matige drinkers is bekend dat ze een lager percentage hartaandoeningen hebben, maar de redenen hiervoor zijn niet helemaal duidelijk, schreven de auteurs van de studie. Het is ook bekend dat matig drinken de bloedingstijd verlengt, naast het gebruik van aspirine, een bekende bloedverdunner, zei Mukamal, een bekend onderzoeker op het gebied van alcohol en hartgezondheid. (Zijn meest recente studie vastgesteld dat er geen verband was tussen matig drinken en hartritmestoornissen.)
Mukamal '>
Voor het huidige onderzoek heeft het team gegevens en bloedmonsters onderzocht van 2.013 deelnemers aan de grotere, lopende Framingham Offspring Study, een onderzoek naar risicofactoren voor hartaandoeningen. De studie, gestart in 1971, kijkt naar de gezondheid van duizenden inwoners van Framingham, Massachusetts, door middel van tweejaarlijkse vragenlijsten en fysieke controles. De analyse van Mukamal sloot aspirinegebruikers uit, evenals huidige of vroegere lijders aan hartaandoeningen.
De deelnemers rapporteerden hun alcoholgebruik, samen met andere leefstijlfactoren. De vrijwilligers werden gecategoriseerd op basis van het gemiddelde aantal drankjes dat ze in een typische week dronken: nul, een tot twee, drie tot zes, zeven tot 20 of meer dan 21. Een drankje werd gedefinieerd als ongeveer 12 ons bier, 5 ons wijn of 1,5 ons sterke drank.
De onderzoekers onderzochten de activiteit van bloedplaatjes met behulp van vijf verschillende markers, waaronder niveaus van triglyceriden en HDL-cholesterol, en vergeleken de resultaten vervolgens met drinkgewoonten. Voor elk type meting ontdekten ze dat hoe meer mensen dronken, hoe minder 'geactiveerd' de bloedplaatjes waren. Volgens Mukamal begon het verschil significant te worden bij het niveau van drie tot zes drankjes per week, en het bleef toenemen naarmate de hoeveelheid drankjes toenam.
Er waren echter maar weinig mensen die meer dan 21 drankjes per week dronken, dus de resultaten konden niet worden geëxtrapoleerd naar zwaardere drinkers.
De wetenschappers ontdekten dat mannen en vrouwen geen verschillende reacties vertoonden. Evenmin leek het soort drank dat werd geconsumeerd - wijn, bier of sterke drank - een consistent verschil te maken in de activering van bloedplaatjes. De studie maakte echter geen onderscheid tussen rode en witte wijn, wat volgens Mukamal interessant zou zijn om nader te bekijken.
De studieresultaten, hoewel belangrijk voor het begrijpen van risicofactoren voor vaatziekten, mogen niet worden gebruikt als reden om iemands drinkgewoonten aan te passen, hetzij om het risico op een hartaanval of op bloeding te verminderen, zei Mukamal. Hij zei dat in de Verenigde Staten het aantal hartaanvallen veel groter is dan 'bloedende beroertes', waarbij grote hoeveelheden bloed ervoor zorgen dat een bloedvat barst. 'Ik denk niet dat deze bevindingen een onmiddellijke klinische toepassing hebben', legde hij uit, 'hoewel ze benadrukken dat artsen zelfs met matig alcoholgebruik rekening moeten houden als ze nadenken over de timing van een operatie of het voorschrijven van bepaalde medicijnen.'