Als ik met wijn reis, geef ik de voorkeur aan flessen met twist-off zegels. Dat zou geen verrassing moeten zijn voor regelmatige lezers van deze blog of mijn tijdschriftrubriek. Ik ben overtuigd van de geldigheid van twisties, en het rondslepen van een koffer van hen geeft me de kans om mijn eigen overtuiging te testen.
Ik heb onlangs een week op de Stille Oceaan doorgebracht op een vissersboot halverwege de kust van Baja California, en de kapitein en de eigenaren van de Verblijf , uit San Diego, moedigden vissers bijna aan om BYOW te gebruiken, aangezien dat een item was dat ze niet in voorraad hadden (de maaltijden waren trouwens uitstekend). Nieuw-Zeelandse wijnen, omdat ze bijna allemaal twist-offs zijn, zijn mijn favorieten, maar zoals je weet, krijgen steeds meer wijnhuizen van overal de boodschap. Het is oké om kurk te vermijden ten gunste van een betrouwbaardere en gemakkelijk te gebruiken sluiting. Het heeft geen zin om een defecte kurk te riskeren als je kilometers ver van het land verwijderd bent.
Veel van de mensen aan boord brachten ook wijn mee voor het avondeten en natuurlijk kwam het onderwerp mijn wijnen ter sprake. Verschillende vissers waren nieuwsgierig naar schroefdoppen - een term die ik vermijd - en tijdens het diner deelden we flessen. Helaas waren een paar van de wijnen die mijn metgezellen meebrachten, gekurkt of anderszins bedorven. De mijne toonde allemaal perfect, zoals verwacht, een aangename mix van jonge Californische en Kiwi Sauvignon Blancs, Chardonnays en Pinot Noirs. Een mooi gerijpte Australische Riesling was droog en keihard.
Op punten heb ik die wijndrinkers overtuigd van de geldigheid en het gebruiksgemak van twist-offs. Of ze die kennis de volgende keer dat ze wijn gaan kopen, zullen gebruiken, zal ik nooit weten. Pleiten voor twisties is een beetje zoals een huis-aan-huisverkoper zijn. Bij elke stop moet je je pitch maken. Maar ik weet wel dat de rijen wijnboeren van overal die twisties gebruiken, met grote sprongen zijn gegroeid.